Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011


δεν είχα ξαναδεί τόσο φορτωμένες με καρπούς μανταρινιές ποτέ,
πράσινο και πορτοκαλί..
δεν είχα ξαναδεί τόσο φορτωμένες με αγάπη ψυχές ποτέ,
εγώ και εσύ..

Φωτεινό πλανητάκι,
συνήθιζα να μετράω τις φορές της διαμονής μου σε σένα, καθώς άφηνα
κομμάτια της ψυχής μου στο δεντρό του κήπου σου.
Ξέρεις συγνώμη θέλω να σου ζητήσω για την τρύπα που άνοιξα,
την πρώτη φορά που πέταξα ως εκεί, στον αιωνόβιο κορμό του.
Θέλω να σταματήσω να μετρώ..Όλη η ψυχή μου είναι πια εκεί σε σένα ..
Νούμερα γίνονται οι μέρες μου μακρυά σου..
Πλανητάκι καληνύχτα
.


Χρονιά παραμυθιού,
με πεφταστέρια για βροχή, ονειρικές εικόνες για πρωινό και γουρλωμένα μάτια από ευτυχία..
Πλατιά ψυχή και κόκκινα μάγουλα, όπως ευχήθηκε ένα βράδυ ο κ. μίμος μου.